Σύντομα, στις 25 Απριλίου φέτος, η Εκκλησία μας θα εορτάσει τη μνήμη του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου. Στο νησί μας ως γνωστόν υπάρχουν τουλάχιστον 10 εξωκλήσια αφιερωμένα στον τροπαιοφόρο Άγιο της Χριστιανοσύνης πολλά εκ των οποίων θα τιμήσουν την ημέρα αυτή τη μνήμη του. Το επίκεντρο όμως του εορτασμού, όπως όλοι γνωρίζουμε, βρίσκεται στο Πυλί και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το έθιμο των ιπποδρομιών.
Το θέμα των ιπποδρομιών στο Πυλί – δηλ. αν πρέπει να γίνονται οι ιπποδρομίες, με ποιό τρόπο και σε ποιό χώρο – έχει απασχολήσει ανέκαθεν την κοινωνία της Κω και δεν αποτελεί ζήτημα του παρόντος άρθρου. Δεδομένης λοιπόν της παράδοσης και ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει και να εκφράσει κανείς για το έθιμο, είναι ανάγκη πιστεύω να σταθούμε, έστω, στο ουσιώδες σημείο της ασφάλειας των αναβατών, δηλαδή της υποχρεωτικής χρήσης κράνους σε όλους που συμμετέχουν στους αγώνες.
Πρόκειται ασφαλώς για ασυγχώρητη αδιαφορία και εγκληματική αμέλεια όταν κλείνουμε τα μάτια μας και υποτιμούμε το ενδεχόμενο πτώσης του αναβάτη και κατά συνέπεια τον πιθανό σοβαρό τραυματισμό του. Ακριβώς όπως η αρμόδια επιτροπή λαμβάνει εκείνα τα μέτρα που θεωρεί αναγκαία για την προστασία των πανηγυριστών, κατά τον ίδιο τρόπο θα όφειλε να τηρήσει κανόνες και για την ακεραιότητα των αναβατών ώστε να μην επαφίεται για την ασφάλειά τους στις παντοδύναμες θείες και μόνο δυνάμεις.
Εκτός της επιτροπής, ευθύνη φέρουν επίσης και όσοι παρά τη δυνατότητα επέμβασης που έχουν, αδρανούν, ξεχνώντας το σύνθημα «το κράνος σώζει ζωές», νομιμοποιώντας με την ανοχή αλλά και την παρουσία τους ακόμη τη σοβαρή αυτή παράλειψη.
Οι υπερλαλίστατοι, γενικώς, πολιτικοί μας ως αφωνότεροι των ιχθύων σιωπούν. Οι σεβαστές Αρχές – προστασίας του πολίτη και δικαστικές – εν μέσω της εορταστικής ευφορίας αποστρέφουν αμήχανα την προσοχή τους. Και τέλος οι γονείς των αναβατών, ειδικά οι γονείς των ανήλικων παιδιών, ευλαβώς και παραδόξως μεταθέτουν προς στιγμήν την πλήρη ευθύνη που έχουν για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους στους ώμους του εορτάζοντος αγίου.
Ας μας φωτίσει λοιπόν ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής και ο των πτωχών υπερασπιστής Μεγαλομάρτυρ Γεώργιος, τον οποίο με την ευρέως διαδεδομένη τιμή και ευλάβεια θα δοξάσουμε την ημέρα εκείνη, να κατανοήσουμε ότι δεν φθάνει να επικαλούμεθα βοήθεια από τα Θεία αλλά οφείλουμε να καταβάλλουμε και τις απαιτούμενες προσπάθειες.
Το θέμα των ιπποδρομιών στο Πυλί – δηλ. αν πρέπει να γίνονται οι ιπποδρομίες, με ποιό τρόπο και σε ποιό χώρο – έχει απασχολήσει ανέκαθεν την κοινωνία της Κω και δεν αποτελεί ζήτημα του παρόντος άρθρου. Δεδομένης λοιπόν της παράδοσης και ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει και να εκφράσει κανείς για το έθιμο, είναι ανάγκη πιστεύω να σταθούμε, έστω, στο ουσιώδες σημείο της ασφάλειας των αναβατών, δηλαδή της υποχρεωτικής χρήσης κράνους σε όλους που συμμετέχουν στους αγώνες.
Πρόκειται ασφαλώς για ασυγχώρητη αδιαφορία και εγκληματική αμέλεια όταν κλείνουμε τα μάτια μας και υποτιμούμε το ενδεχόμενο πτώσης του αναβάτη και κατά συνέπεια τον πιθανό σοβαρό τραυματισμό του. Ακριβώς όπως η αρμόδια επιτροπή λαμβάνει εκείνα τα μέτρα που θεωρεί αναγκαία για την προστασία των πανηγυριστών, κατά τον ίδιο τρόπο θα όφειλε να τηρήσει κανόνες και για την ακεραιότητα των αναβατών ώστε να μην επαφίεται για την ασφάλειά τους στις παντοδύναμες θείες και μόνο δυνάμεις.
Εκτός της επιτροπής, ευθύνη φέρουν επίσης και όσοι παρά τη δυνατότητα επέμβασης που έχουν, αδρανούν, ξεχνώντας το σύνθημα «το κράνος σώζει ζωές», νομιμοποιώντας με την ανοχή αλλά και την παρουσία τους ακόμη τη σοβαρή αυτή παράλειψη.
Οι υπερλαλίστατοι, γενικώς, πολιτικοί μας ως αφωνότεροι των ιχθύων σιωπούν. Οι σεβαστές Αρχές – προστασίας του πολίτη και δικαστικές – εν μέσω της εορταστικής ευφορίας αποστρέφουν αμήχανα την προσοχή τους. Και τέλος οι γονείς των αναβατών, ειδικά οι γονείς των ανήλικων παιδιών, ευλαβώς και παραδόξως μεταθέτουν προς στιγμήν την πλήρη ευθύνη που έχουν για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους στους ώμους του εορτάζοντος αγίου.
Ας μας φωτίσει λοιπόν ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής και ο των πτωχών υπερασπιστής Μεγαλομάρτυρ Γεώργιος, τον οποίο με την ευρέως διαδεδομένη τιμή και ευλάβεια θα δοξάσουμε την ημέρα εκείνη, να κατανοήσουμε ότι δεν φθάνει να επικαλούμεθα βοήθεια από τα Θεία αλλά οφείλουμε να καταβάλλουμε και τις απαιτούμενες προσπάθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου