Η πλατεία της 7ης Μαρτίου

Η πλατεία της 7ης Μαρτίου, έμπροσθεν των ξενοδοχείων Κως και Ζέφυρος, αποτελούσε μέχρι το 1990 ένα πανέμορφο στολίδι της αλησμόνητης ωραίας Κω, γνήσιο δείγμα Δωδεκανησιακής ομορφιάς, διαμαντοδένοντας με τρόπο θαυμάσιο τη φιλομειδή παραλία της Βασ. Γεωργίου με την περιοχή της Μεροπίδας. Προσφιλής τόπος περιπάτου και αναψυχής, ρεμβασμού και ανάπαυλας η ειδυλλιακή πλατεία προσέλκυε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες πλήθος Κώων και ξένων παραθεριστών χαρίζοντας στους επισκέπτες τα θέλγητρα των ανοικτών οριζόντων, τη μαγεία του ηλιοβασιλέματος στο κάστρο, τη δροσιά της συνεύρεσής της με το κύμα.

Αυθεντικό κομμάτι μιας αυθεντικής Κω η πλατεία δεν μπόρεσε δυστυχώς να αποφύγει το κύμα της αξιοποίησης, το μόνο εχθρικό και αήττητο. Αδύναμη να κρατήσει τη φυσική της χάρη, ανήμπορη να αντιταχθεί στη μάνητα των επεμβάσεων, υπέκυψε σιωπηλά, όπως ταίριαζε στη γαλήνια φύση της. Η καταστροφή επήλθε με τις βάρβαρες επιχωματώσεις οι οποίες απομάκρυναν τη θάλασσα από το τοξοειδές μέτωπό της, τραυμάτισαν βάναυσα το τοπίο, αλλοίωσαν την αρχιτεκτονική του ευρύτερου χώρου, δημιούργησαν ένα άθλιο κατάξερο περιβάλλον. Μια επιχωματωμένη μίζερη επέκταση που αποτελεί έκτρωμα μέσα στο κυριαρχούν πρασινογάλαζο της περιοχής. Που πληγώνει κάποιους… αφήνοντας άλλους αδιάφορους, απαθείς…

Μετά από είκοσι και πλέον χρόνια αδράνειας, λήθης, εγκατάλειψης, και το χειρότερο ίσως, συνήθειας, ακατανόητος παραμένει ο λόγος για τη σημερινή της κατάσταση. Γιατί την χαλάσαμε; Γιατί παραμένει έτσι; Για πόσο ακόμα; Ενοχλείται κανείς; Τι σκέφθηκαν άραγε οι εκατοντάδες χιλιάδες, (ναι, εκατοντάδες), επισκεπτών της, ειδικά οι επαναλαμβανόμενοι, αυτές τις δεκαετίες αντικρίζοντας το παραμελημένο ανάχωμα πλησίον του κέντρου της πόλης;

Ενδεχόμενη απάντηση ότι η παρέμβαση αυτή εκρίθη αναγκαία ως ευρισκόμενη εντός των σχεδίων της δεύτερης φάσης της μαρίνας - όταν και αν αυτή πραγματοποιηθεί – σαφώς, ούτε την παρούσα κατάσταση δικαιολογεί ούτε σοβαρότητας απολαμβάνει.
Άλλωστε η περιβόητη επέκταση της μαρίνας προς την κατεύθυνση του θερινού κινηματογράφου «Ορφέας» - όπως σε παλαιότερο άρθρο μου στο “Βήμα της Κω” είχα αναλύσει – θα αποτελούσε μία τραγική επιλογή αλλοιώνοντας ριζικά το μοναδικό κάλλος της παραλιακής λεωφόρου, σβήνοντας από το χάρτη της πόλης το γραφικότερο δείγμα της αλλά και χαρακτηρίζοντας την εποχή μας για την αστοχία των επεμβάσεων σε σημεία ιδιαίτερου παραδοσιακού χρώματος. Η νοοτροπία του θαυμασμού της πολυκατοικίας που πήρε τη θέση του κατεδαφισθέντος επί αντιπαροχή αρχοντικού ανήκει στο παρελθόν.

Η σημερινή εικόνα της πλατείας τραυματίζει βαθιά την καλαισθησία μας. Ας φροντίσουμε επιτέλους να αποκαταστήσουμε την αγνότητα αυτού του τόσου τερπνού όπως τον γνωρίσαμε χώρου της πόλης μας.