Η παραλιακή λεωφόρος

Ζώντας επί 35 χρόνια στην Κω που αγάπησα και αγαπώ, αναζητώ να βρω εκείνα τα γνωρίσματα του νησιού της εποχής του 70 που έκαναν τότε τους παραθεριστές, εραστές της Κω. Της «Ωραίας Κω».
Η Ωραία Κως!… Σήμερα, το μοναδικό ίσως μέρος της πόλης που απέμεινε να μας υπενθυμίζει τον παραπάνω χαρακτηρισμό, που αντιστάθηκε των κατά καιρούς αξιοποιήσεων και αλλοιώθηκε κατά το μικρότερο ποσοστό, είναι η παραλιακή λεωφόρος της Βασιλέως Γεωργίου, το μέρος προς την πλευρά της θάλασσας. Το κομμάτι αυτό από το πρώην ξενοδοχείο Ξενία μέχρι την πλατεία της 7ης Μαρτίου, μπροστά από το ξενοδοχείο Kos. Το Διαμάντι της Κω. Το σύμβολο ωραιότητας του νησιού. Το πιο πολύτιμο τμήμα της πόλης.
Το μέρος που ο Κώος περιπατητής μπορεί ακόμη να νοιώσει το άρωμα των δεκαετιών που πέρασαν. Να εισπνεύσει τον αέρα της εποχής εκείνης. Να διακρίνει τα χρώματα του πρόσφατου παρελθόντος. Να αισθανθεί ότι βρίσκεται στην αγκάλη της πόλης που τον γέννησε. Να καταλάβει ότι η πόλη των παιδικών του χρόνων δεν χάθηκε ακόμη.

Προσφιλής τόπος περιπάτου για πολλούς, η Βασιλέως Γεωργίου με τη φιλομειδή παραλία της, προσφέρει στον περαστικό δροσιά ψυχής, όμορφα συναισθήματα που γεννά η θέα της θάλασσας και της πόλης - της Ακτής Μιαούλη, του Διοικητηρίου και του Κάστρου - oι δενδροστοιχίες και το πράσινο.

Η μελλοντική επέκταση της μαρίνας όμως απειλεί να εξαφανίσει τελικά τον μαγευτικό αυτό τόπο. Να χαθεί οριστικά και το τελευταίο κομμάτι της Ωραίας Κω.
Σύμφωνα με τα σχέδια, η β’ φάση του έργου προβλέπει επέκταση του χώρου της μαρίνας μέχρι το ύψος του θερινού κινηματογράφου Ορφέα. Δηλαδή στο μισό της παραλιακής λεωφόρου. Πράγμα που σημαίνει βαριά επέμβαση στην περιοχή και ριζική αλλοίωση του σημερινού τοπίου.

Τη στιγμή που οι εντός των πραγμάτων υπερήφανα δηλώνουν και με κάθε ευκαιρία προβάλλουν τις φυσικές ομορφιές του νησιού σε μια προσπάθεια τόνωσης της τουριστικής κίνησης, πολύ σύντομα και με εξαιρετική ευκολία βλέπουμε οι ίδιοι άνθρωποι να προτείνουν έργα αλλοίωσης του φυσικού περιβάλλοντος και αντικατάστασης των φυσικών ομορφιών του νησιού με τεχνητές. Χάνοντας όμως το φυσικό κάλλος της πόλης μήπως, μακροπρόθεσμα, επενδύουμε αρνητικά; Μήπως στην προσπάθεια προσέλκυσης περισσοτέρων σκαφών χάσουμε τους επισκέπτες εκείνους που θέλγει η παραδοσιακή νησιώτικη ομορφιά; Τι θέλουμε άραγε να επιδείξουμε στους φίλους μας, επαναλαμβανόμενους και μη, του νησιού; Ότι διαθέτουμε τη μεγαλύτερη μαρίνα στο Αιγαίο, μεγαλύτερη και από αυτήν της Αλικαρνασσού;

Μα η Αλικαρνασσός, και γενικά οι απέναντι ακτές, δεν είναι νησί. Ανήκουν σε ήπειρο. Τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Η Κως δεν έχει την έκταση της Πελοποννήσου ή της Κρήτης και συνεπώς καλό είναι να απαλλαγούμε ενυπνίων και οραματισμών που ή δεν συμβαδίζουν των δυνατοτήτων μας ή λειτουργούν κατάφωρα σε βάρος άλλων αγαθών.
Οι πάντες φωνάζουν να σταματήσει πια η ανέγερση μεγάλων τουριστικών μονάδων. Να μην γίνουν μεγάλα πολυκαταστήματα στην Κω. Δηλώνουν υπέρ της ήπιας τουριστικής ανάπτυξης. Που βρίσκεται τελικά το όριο; Και τι θέλουμε ή τι πρέπει να περικλείει αυτό;
Υπάρχει η γνώμη ότι η μαρίνα είναι επικερδής επιχείρηση και συνεπώς πρέπει να επεκταθεί. Αν υπερισχύσει η λογική αυτή της επιδίωξης του (αμφίβολου τελικά) κέρδους με κάθε θυσία, τότε γιατί να μην επεκταθεί μελλοντικά και περαπέρα από το ύψος του θερινού Ορφέα. Ας καλύψει όλη την παραλιακή λεωφόρο μέχρι το κάστρο ή και περισσότερο. Αν αυτό επιτάσσει το οικονομικό συμφέρον ας το επιδιώξουμε.
Θα αισθανθούμε υπερήφανοι τότε; Όταν θα έχουν αλλάξει οριστικά πια τα χαρακτηριστικά του νησιού και θα έχομε εγκλωβίσει τις επόμενες γενιές με τις αποφάσεις μας; Ή μήπως, αισθανόμενοι κάποιες ενοχές λόγω των περιβαλλοντικών μας ευαισθησιών συμβιβασθούμε με κάτι λιγότερο;

Θυμάμαι πριν χρόνια κατά τη διάρκεια ενός δημοτικού συμβουλίου που διαπρεπής σημερινός δημοτικός σύμβουλος αναρωτήθηκε για το λάθος των γονιών τους, που είχαν τότε την ευθύνη των δημοτικών πραγμάτων, να παραχωρήσουν έκταση επί της αρχής της λεωφόρου Β. Γεωργίου για να κτισθεί το Ξενία. Το πόσο άστοχη (επιεικώς), υπήρξε αυτή η απόφαση είναι ευκόλως κατανοητό. Να μην ολισθήσουμε λοιπόν σήμερα σε τραγικότερα λάθη.
Άκουσα εκπροσώπους των συνδυασμών που διεκδικούν τον Δήμο να εκφράζονται υπέρ της ανάγκης επέκτασης της μαρίνας και διερωτήθηκα αν οι ίδιοι (κι ας με συγχωρήσουν γι’ αυτό), έχουν μελετήσει το θέμα επαρκώς ή απλώς επρόκειτο για εύκολα λόγια θωπείας του ακροατηρίου τους. Πιστεύω ότι αποφάσεις για τέτοιας κλίμακας έργα που μεταβάλλουν τη μορφή και λειτουργία της πόλης σε μεγάλο βαθμό και χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής, δεν θα πρέπει να λαμβάνονται με την απλή σύμφωνη γνώμη των μελών της παράταξης που διοικεί το Δήμο αλλά κατόπιν ευρείας ενημέρωσης και συναίνεσης μεγάλου ποσοστού πολιτών.
Αυτή η ενημέρωση είναι κάτι που σαφώς δεν υπάρχει σήμερα. Με όσους γνωστούς, φίλους, λάτρεις και συχνούς επισκέπτες της εν λόγω περιοχής συζήτησα το θέμα της επέκτασης, συνάντησα άγνοια, τουλάχιστον όσον αφορά την κατεύθυνση της προέκτασης, αλλά και οργή μαζί με διάθεση δυναμικής αντίδρασης μόλις έγινε κατανοητό ποια περιοχή απειλείται.

Ας προστατέψουμε την Β. Γεωργίου. Ας φροντίσουμε για την καθαριότητά της, για την ευπρέπειά της. Ας αποκαταστήσουμε τον ξεχασμένο από όλους μα τόσο τερπνό για τους απογευματινούς περιπατητές παραθαλάσσιο χώρο της πλατείας της 7ης Μαρτίου. Εκεί η θάλασσα απομακρύνθηκε, η δροσερότητα του χώρου χάθηκε και οι άσχημες πληγές που δημιούργησαν οι προσχώσεις, μετά από 15 χρόνια συνηθίστηκαν και δεν μας ενοχλούν άλλο. Ίσως και να μην θυμάται κανείς πια πόσο ειδυλλιακό και πόσο γραφικό υπήρξε κάποτε αυτό το μέρος.
Ας διαφυλάξουμε τη κληρονομιά μας.
Η παραλιακή λεωφόρος και τα μάτια μας.