Το τέλος της Ιωνίας και η νέοι σήμερα.

Ας θυμηθούμε ότι σήμερα 13 Αυγούστου, πριν 90 χρόνια, ξεκίνησε η αντεπίθεση των Τούρκων στο μέτωπο του Αφιόν Καρά Χισάρ σηματοδοτώντας την οπισθοχώρηση των ελληνικών δυνάμεων και την οριστική εγκατάλειψη και απώλεια της Μικράς Ασίας.

Όπως γράφει ο ιστορικός Γ. Ρούσσος: «Ήταν 5 το πρωί της καυτής 13ης Αυγούστου 1922, όταν απότομα καταιγισμός πυρών του τουρκικού πυροβολικού σάρωσε τον τομέα της 1ης και 4ης μεραρχίας στο μέτωπο του Αφιόν Καρά Χισάρ… Η σφοδρότητα του συγκεντρωτικού πυρός ήταν τόσο φοβερή, ώστε εντός ελαχίστου χρόνου τα προκεχωρημένα ελληνικά χαρακώματα ανεσκάφησαν τελείως και τα κατεχόμενα ταύτα τμήμα απεδεκατίσθησαν».

Είδα το πρωί σήμερα μια ομάδα νεαρών που είχε μόλις καταφθάσει στην Κω, να κάθεται δίπλα μας σε μια καφετέρια. Με τις κοπέλες τους, τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά, τα mp3, με ωραίο σπορ ντύσιμο. Τους καμάρωσα. Αναρωτήθηκα συγχρόνως αν κάποιο παιδί γνώριζε ότι συνομήλικοί τους αφήσανε, σαν σήμερα, την πνοή τους και τα οστά τους κοντά στην Άγκυρα, αποδεκατισμένοι ξαφνικά από το τουρκικό πυροβολικό, μετά από πολύμηνη στρατιωτική θητεία στο μέτωπο και αφάνταστες στερήσεις και κόπους. Παιδιά της ηλικίας τους, που δεν πρόφθασαν να ερωτευθούν, δεν είχαν την ευκαιρία να γευθούν τις χαρές της νιότης, χάθηκαν άγουρα ακόμη, στα βάθη της Μικράς Ασίας. Ίσως περισσότερο τυχερά από άλλα που επέζησαν προς το παρόν, για να αιχμαλωτισθούν αργότερα πλησιάζοντας τα μικρασιατικά παράλια και να βρουν οικτρό θάνατο από Τσέτες και εξαγριωμένους τούρκους χωριάτες.

Ναι, το γνωρίζουμε όλοι. Ο καιροί δεν είναι ευνοϊκοί για τη νεολαία μας. Όμως παρόλα αυτά. Οι νέοι πρέπει να εκτιμήσουν τη θέση τους. Και να γνωρίζουν ότι αυτό που πιστεύουν ότι τους αξίζει, κατακτιέται, δεν χαρίζεται.